Jakiś czas temu na fejsbukowej grupie Transformers Polska, jeden z użytkowników nazwał kreskówkę G1 Transformers „poważną sprawą dla poważnych chłopców”, wywołując u ogromnej większości pozostałych grupowiczów salwy śmiechu.
Dało mi to jednak do myślenia – czy w ogóle o tej „bajce dla dzieci” z połowy lat osiemdziesiątych można powiedzieć – „poważna”?Miałem to szczęście, że mimo urodzenia w roku wprowadzenia stanu wojennego w Polsce, już we wczesnym dzieciństwie otrzymałem dostęp do „telewizji kablowej”, w której to ilość kreskówek przyprawiała o zawrót głowy (nie wiem ile osób to pamięta, ale w naszej telewizji jedyne animowane bajki to były 10-minutowe kreskówki raz dziennie od poniedziałku do soboty i wyjątkowo 20-minutowe (!) w niedzielę, w postaci „wieczorynki” o godz. 19:00 na TVP1.
Jako mały brzdąc oglądałem co popadło, ale z wiadomych względów najbardziej podeszły mi seriale akcji dla małych chłopców. „He-Man and the Masters of the Universe”, „Spider-man and his Amazing friends”, „Thundar the Barbarian”, czy bliżej Wam pewnie znane “Challenge of the Gobots” były tymi najbardziej wyczekiwanymi
. Nie zdawałem sobie wtedy sprawy, że infantylność tych kreskówek przekraczała wszelkie granice, jednak kiedy na kablówce pojawiły się Transformers (a także G.I.Joe), to było coś, co zdmuchnęło z impetem tamte serie gdzieś w dal. Na ich tle, to było „poważne” podejście do tematu! Akcja, tempo, dialogi, a nawet same imiona postaci – nie Scooter i Turbo, tylko Ironhide, Megatron, Devastator! . Trudno mi opisać jakie wrażenie wywarło to na 8 letnim chłopcu, ale wierzcie mi – mam to w głowie do dzisiaj 
Oczywiście po tych seriach pojawiły się inne, nowsze, poważniejsze, wobec których G1 Transformery są infantylną bajką dla dzieciaków, jak chociażby „Batman The Animated series”, „Gargoyles”, czy nawet „X-Man TAS”, ale taki rozwój stanowi naturalną kolej rzeczy. Jednak jeśli nawet większość z Was nie miała okazji tego odczuć, to nie można zapomnieć o ogromnym impakcie jakie G1 Transformers wywarło na dzieci w ówczesnych latach. Impakcie, którego moc można ocenić choćby po tym, że kolejne seriale i filmy nadal czerpią garściami z pomysłów, które powstały ponad 30 lat temu.
Dla nastoletniej lub dorosłej osoby, która sięga po kreskówkę G1 Transformers dzisiaj, materiał ten może wydawać się nieoglądalny. Pamiętajmy jednak, że stanowi fundament wielu późniejszych charakterów i motywów wykorzystywanych w ramach marki do dnia dzisiejszego. Krytyka G1 Transformers za infantylność to trochę jak narzekanie dzisiaj, że muzyka Black Sabath jest lekka I banalna, a heavy to dopiero był Slayer, a w ogóle to prawdziwe metalowe granie na gitarze to Dream Theater
. Odwieczny konflikt pomiędzy „walecznymi, samotransformującymi się robotami, czyli Autobotami”, a „złymi, zdradzieckimi, samotransformującymi się robotami Decepcjokonami” pozostanie w moim sercu „poważną sprawą”
